اگر سهم من از این همه ستاره

فقط سوسوی غریبی است، غمی نیست.

 همین انتظار رسیدن شب برایم کافیست

به نام عشق

به نام خدای خالق انسان،

           به نام انسان خالق غم ها،

                  به نام غم ها بوجود آورنده ی اشکها

                             به نام اشک تسکین دهنده ی قلبها،

                                             به نام قلبها ایجادگر عشق

                                                      و به نام عشق زیباترین خطای انسان

            اینک از اوج بی نیازی خویش

                            که چون غریبی من مبهم و معمائیست

              پناه غربت غمناک دستهایی باش

    که دردناکترین ساقه های تنهائیست

     یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم 

                          وقت پرپر شدنش سوز و نوایی نکنیم

     پر پروانه شکستن هنر انسان نیست 

                        گرشکستیم زغفلت من و ما نکنیم

      یادمان باشد سر سجاده عشق 

                        جز برای دل محبوب دعایی نکنیم 

       یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

                                 طلب عشق به هر بی سروپایی نکنیم.

   خداوندا

 آنکه در تنهاترین تنهاییم

                                  تنهای تنهایم گذاشت

       در تنهاترین تنهایی اش

                                   تنهای تنهایش مگذار